ჩვეულებრივი დღე იყო... სანამ მოულოდნელმა დაჯახებამ ყველაფერი არ შეცვალა

მშვიდ სოფელში სკოლაში ყოველდღიური სეირნობა მტკივნეულ ტრაგედიად გადაიქცა — იმ ბავშვის უმანკო თვალების წინ, რომელიც ამას შეესწრო.

სიხარული მოულოდნელად სიჩუმემ შეცვალა, და მხოლოდ ერთი მიტოვებული ფეხსაცმელი დარჩა უკან. მაგრამ ერთი კითხვა მუდმივად რჩება: რა ხდება მაშინ, როცა წამიერი უყურადღებობა სიცილით სავსე სამყაროს ანგრევს? ეს არის მომგლეჯი ისტორია დანაკარგზე, მეხსიერებაზე და უხმო გამძლეობაზე.

არ მახსოვს ვმღეროდით თუ ვიცინოდით, მაგრამ კარგად მახსოვს — ერთად მივდიოდით.

სკოლის სასადილოსკენ მივდიოდით, როგორც ყოველთვის. ხელჩაკიდებული ვიყავი ჩემს საუკეთესო მეგობართან. ვთამაშობდით, ვითომ უხილავ ხაზზე მივდიოდით და ვიცინოდით ყოველ ჯერზე, როცა ერთ-ერთი “ჩავარდებოდა”.

მერე ყველაფერი შეჩერდა.

ხმაური გაისმა — როგორც მღრიალა ურჩხული. რაღაც ჰაერში აფრინდა. ვიღაც იყვირა. და უცბად, ჩემი ხელი აღარაფერი იყო ჩაჭიდებული.

გავშეშდი. ვუსმენდი ყვირილებს, მივდიოდნენ დიდები… ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა. ერთ-ერთ უფროს გოგოს ცრემლები ჩამოსდიოდა და ვინმეს ეძახდა, ვინც აღარ პასუხობდა. პატარა ფეხსაცმელი ეგდო მიწაზე. მარტოსული.

ვიცანი. მისი იყო. დილით მითხრა, რომ ამ ფეხსაცმლით სწრაფად ირბენდა. და ახლა, იქ იწვა — პატარა, ჩუმად. ვეღარ ვხედავდი მის ღიმილს.

ვიღაცამ თქვა, რომ მანქანა იყო. რომ ერთი მოხუცი კაცი ნასვამი იყო და ძალიან სწრაფად მიდიოდა. ვერ ვიგებ, რატომ აკეთებენ ამას დიდები. რატომ მოვიდა ჩვენს ტროტუარზე. რატომ არ გაჩერდა.

მომდევნო დღეებში ეზო უფრო ჩუმი იყო. აკლდა ერთი ხმა. პატარა ხმა, რომელიც ყოველთვის ზედმეტად ხმამაღლა მღეროდა. ზოგმა ბავშვმა იტირა. ზოგმა — არაფერი თქვა.

მე ქარს დავუგდე ყური. ვცდილობ, მის სიმღერას გავყვე.

შენახული მაქვს ნახატი, რომელიც მან მაჩუქა. მზეა, შუაში ორი გულით. ყოველდღე ჯიბით ვატარებ. იქნებ ოდესმე დაბრუნდეს, რომ კიდევ ერთი დახატოს.

მაგრამ თუნდაც აღარ დაბრუნდეს, მე მაინც გავყვები იმ უხილავ ხაზს. იმიტომ რომ ვიცი — ის იქაა, მეორე მხარეს მელოდება. 🌅👣